اخبار مربوط به شیشه بری و شیشه سکوریت

سمیه احمدی، همسر شهید در جلد ۷۷ کتاب پنج دقیقه با بهشتیان به روایت آخرین روزهای حضور او در ایران پرداخته است: «قرار بود هجدهم مهرماه اعزام شود. خیلی گریه کردم. مدام تماس می‌گرفتم ببینم راهی شده یا نه، تا اینکه گفت معلوم نیست برویم و نگران نباش. اما فردای آن روز، روز اعزام بود.

از شب قبل زهرا با حسن‌آقا با هم نشسته بودند و کاردستی می‌ساختند. قرار بود برای مدرسه یک بادبادک درست کند که تا دیروقت با هم بیدار ماندند و بادبادک را با هم ساختند. یک آئینه قدی بلند داشتیم که حسن‌آقا برده بود شیشه‌بری و به قطعات کوچک تقسیم کرده بود و با زهرا نشسته بودند و دور آنها را با نوارچسب‌های رنگی می‌پوشاندند که تعدادی از آن آئینه‌ها را با خود ببرد سوریه. با اینکه زهرا ۱۱ ساله بود، اما درک و فهم بالایی داشت. از حسن‌آقا سوال می‌پرسید که این آئینه‌ها به چه کار می‌آید و او هم با صبر جواب می‌داد. صبح زود بیدار شد و بادبادک زهرا را امتحان کرد و تا دم در با او رفت و خداحافظی کرد.

دو، سه ساعتی با ریحانه رفتند بیرون. تا لحظه آخر وسایلشان را هنوز کامل آماده نکرده بودم. وقتی می‌خواست برود سفارش بچه‌ها را خیلی کرد. گفت: خیلی مواظب بچه‌ها و خودت باش. دوست دارم بچه‌ها را زهراوار و زینب‌گونه بزرگ کنی. سفارش‌هایش را که کرد. گفتم: یک شرط دارم. گفت: هر شرطی باشد قبول می‌کنم فقط نگو که نروم… گفتم: ان‌شاءالله که می‌روی و سالم برمی‌گردی، اما اگر شهادت نصیبت شد، شفاعت من و بچه‌ها یادت نرود. در جوابم گفت: تو فقط دعا کن تا شهید بشوم، ثواب شهادتم مال شما و ثواب جهادم مال خودم. منتظرتان می‌مانم و به من قول داد که شفاعت ما را هم بکند. قبل از خداحافظی هم رو به من کرد و گفت: اگر شهید شدم برای شهادتم گریه نکنید.